Bp Tadeusz Pikus - biskupem drohiczyńskim

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 29, marzec 2014

Dotychczasowy biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej bp Tadeusz Pikus został 29 marca mianowany biskupem diecezjalnym w Drohiczynie. Zastąpi odchodzącego na emeryturę bp. Antoniego Dydycza OFMCap. 

„Rzeczywiście widzę, że w takich wydarzeniach coś się dokonuje między niebem a ziemią. Otóż chcę powiedzieć, że Chrystus, który mówił do Apostołów „nie wyście mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem na to, żebyście szli i owoc przynosili”, posyła swoich uczniów w sposób powszechny. Dzisiaj wobec mnie uszczegóławia to posłanie papież Franciszek, posyłając mnie do diecezji drohiczyńskiej, abym tam poszedł posłany przez Chrystusa jako jego uczeń, by wspólnie, razem z kapłanami, przynosić owoc” - mówił tuż po ogłoszeniu nominacji bp Pikus.

Bp Pikus przyznał, że nie zna jeszcze problemów swojej nowej diecezji, ale jak dodał, są one pewnie podobne jak w innych diecezjach. „Rozwiązywanie problemów jest jednak rzeczą wtórną, pierwotną jest ewangelizacja – budzenie wiary, nadziei, miłości, niesienie ulgi ludziom” - mówił.

Zapewnił także, że nie zmieni swojego biskupiego motta, które brzmi „Pan prawdziwie zmartwychwstał”. „Według mojego rozeznania jest to motto, które stanowi serce Ewangelii, mówi, że śmierć jest pokonana, Chrystus zmartwychwstał. To dla ludzi podstawowa, ogromnie ważna nowina, która niesie nadzieję, daje sens i cel życiu ludzkiemu” - przypomniał.

Bp Tadeusz Pikus na stanowisku ordynariusza zastąpi bp. Antoniego Pacyfika Dydycza. Ingres do katedry drohiczyńskiej odbędzie się w niedzielę, 25 maja o godz. 15.

Bp prof. dr hab. Tadeusz Pikus urodził się 1 września 1949 r. w Zabielu, z ojca Bronisława i matki Stanisławy Gudel. Święcenia kapłańskie przyjął w 1981 r., po ukończeniu Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Tytuł magistra uzyskał w 1981 r. na podstawie pracy pt. "De locis sanctis" Piotra Diakona jako źródło rekonstrukcji "Itinerarium Egerii" (patrologia) i zdaniu egzaminu magisterskiego w Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie. W dwa lata później, po spełnieniu wymaganych warunków i napisaniu pracy pt. "Itinerarium" Egerii w interpretacji Piotra Diakona (patrologia), uzyskał na tejże uczelni tytuł licencjata.

W 1983 r. rozpoczął studia doktoranckie z teologii fundamentalnej na Uniwersytecie Nawarra w Pampelunie (Hiszpania). Napisał i obronił pracę doktorską pt. La noción de Apologetica segun Gardeil w 1985 r. Po powrocie do Polski podjął pracę jako referent w Sekretariacie Prymasa Polski, a jednocześnie rozpoczął wykłady z języka łacińskiego (1985-1989; 1992-1993) i następnie z teologii fundamentalnej w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie (1986-1999). W 1987 r. został mianowany adiunktem na ASTK. W 1988 r. rozpoczął pracę we wspomnianym seminarium na stanowisku prefekta. Od 1989 r. pełnił funkcję sekretarza Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie.

W 1990 r. został skierowany jako kapelan Pracowni Konserwacji Zabytków oraz Duszpasterz Polaków w ZSRR do Moskwy. W Moskwie zorganizował i założył College Teologii Katolickiej św. Tomasza z Akwinu. Został mianowany przez abp. Tadeusza Kondrusiewicza dziekanem tegoż College'u i wykładowcą teologii fundamentalnej (1991-92). W 1992 r., po zakończonej misji, wrócił do Polski na dawne stanowisko prefekta w seminarium duchownym. Ponadto prowadził zajęcia w Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie; wykłady z teologii fundamentalnej na kursie katechetycznym w Łowiczu 1992-1993; wykłady z teologii fundamentalnej w Wyższym Seminarium w Łowiczu 1994-1995; 1996-1998; proseminarium w PWTW 1989-1990; 1996-1998; ćwiczenia z sakramentologii i eklezjologii w PWTW 1993-1998; seminarium z Teologii fundamentalnej 1993-1998. W 1994 r. został mianowany na stanowisko wicerektora WMSD w Warszawie. W 1995 r. wyjechał na rok do Moskwy, celem zebrania materiałów do pracy habilitacyjnej. Tam też przez rok uczestniczył w seminariach profesorskich w Instytucie Prawosławnym św. Andrzeja w Moskwie. (Żródło: episkopat.pl)

Po powrocie przejął obowiązki, które spełniał przed rokiem. W 1986 r. został mianowany duszpasterzem przedsiębiorców i organizatorów życia gospodarczego w Warszawie (od 1997 r. został członkiem Komitetu Małych i Średnich Przedsiębiorstw, Edukacji i Etyki Zawodowej przy Krajowej Izbie Gospodarczej), w 1997 r. przejął też obowiązki rektora kościoła p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP na Bielanach. W 1997 r. rozpoczął wykłady z teologii fundamentalnej, teologii ekumenicznej, a w 1998 r. z religiologii w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie; po utworzeniu w 1999 r. Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego (UKSW) kontunuował je do 2009 r. Wykłady z teologii fundamentalnej, ekumenicznej i religiologii w Seminarium Duchownym w Grodnie (Białoruś) od 1997 do1999 r. oraz wykłady z teologii fundamentalnej w Polskim Centrum Katechetycznym w Wilnie od 1997 do 1999 r. Od 1997 r. należy do Warszawskiego Towarzystwa Teologicznego. W tym samym roku został mianowany członkiem Rady Kapłańskiej i Kolegium Konsultorów Archidiecezji Warszawskiej na okres 1997-2002, zaś w 1998 r. został powołany na członka Czwartego Synodu Archidiecezji Warszawskiej, wybrany wiceprzewodniczącym Komisji ekumenicznej.

Po czternastu latach działalności naukowo-dydaktycznej przedłożył w Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie pracę habilitacyjną pt. Aksjologiczny wymiar religii w twórczości Aleksandra Mienia. Studium analityczno-krytyczne. Osiemnastego lutego 1999 r. odbyło się w PWTW kolokwium habilitacyjne, zakończone uchwałą o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego teologii w zakresie teologii fundamentalnej, zaś 9 marca 1999 r. Rada Naukowa Konferencji Episkopatu potwierdziła tę uchwałę.

Dwudziestego czwartego kwietnia 1999 r. Ojciec Święty Jan Paweł II mianował go Biskupem Pomocniczym Archidiecezji Warszawskiej, przydzielając stolicę tytularną Lisinia. Święcenia biskupie przyjął 8 maja 1999 r. w Archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie z rąk Jego Eminencji Księdza Kardynała Józefa Glempa, Prymasa Polski. 29 maja 1999 r. został przewodniczącym Wydziału Nauki Katolickiej i wikariuszem generalnym Archidiecezji Warszawskiej. 24 grudnia 1999 r. został kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej Warszawskiej. Konferencja Episkopatu Polski powołała go 25-26 listopada 1999 r. na członka Rady ds. Ekumenizmu Konferencji Episkopatu Polski i powierzyła funkcję redaktora "Biuletynu Ekumenicznego" oraz współredaktora zeszytów "Tydzień powszechnej modlitwy o jedność Chrześcijan" (1999-2010). Konferencja Episkopatu Polski powołała 1-2 marca 2000 r. na członka Komisji Wychowania Katolickiego Konferencji Episkopatu Polski, zaś 23-24 czerwca 2000 (-2006) r. ustanowiła swym delegatem ds. dialogu katolików i muzułmanów. W tym samym roku 15 czerwca został wybrany na członka Zarządu Głównego Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów w Polsce (2000-2004), od 2004 r. został członkiem tejże Rady. W 2000-2008 r. objął z wyboru Rady Wydziału PWTW funkcję kierownika Wyższych Zawodowych Studiów Katechetycznych Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie Sekcji św. Jana Chrzciciela oraz kierownika kursów doskonalenia zawodowego dla nauczycieli religii-katechetów w PWTW Sekcji św. Jana Chrzciciela.

W 2001 r. Zebranie Plenarne KEP wybrało go na przewodniczącego Bilateralnego Zespołu Katolicko-Prawosławnego oraz na członka Rady ds. Dialogu Religijnego i przewodniczącego Komitetu ds. Dialogu z Religiami Niechrześcijańskimi (2001-2006). W 2002 r. uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego w UKSW. W 2002 r. 316. Zebranie Plenarne KEP wybrało go na członka Rady Programowej Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie, 2 maja 2002 r. został wybrany na przewodniczącego Rady Programowej Zespołu Pomocy dla Kościoła Katolickiego na Wschodzie. 28 listopada 2003 r. 325. Zebranie Plenarne KEP mianowało go delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Polskich Przetwórców Żywności. W 2004 r. KEP ustanowiła go członkiem Zespołu KEP ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla. Dziewiątego marca 2005 r. 331. Zebranie Plenarne KEP wybrało go na przewodniczącego Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną (2005-2010). 20 września 2005 r. Zarząd Stowarzyszenia Teologów Fundamentalnych w Polsce przyjął go w poczet członków Zwyczajnych. 13 października 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej nadało mu, za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania "Medal Komisji Edukacji Narodowej" (legitymacja nr 96785). W dniach 23-25 czerwca 2006 r. na 336. Zebraniu Plenarnym KEP (Poznań-Gniezno) został wybrany na przewodniczącego Rady ds. Ekumenizmu Konferencji Episkopatu Polski. Na wniosek Wydziału Teologicznego Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II został powołany przez Walne Zebranie Towarzystwa Naukowego KUL JPII 28 marca 2007 r. na Członka Korespondenta tego Wydziału. W dniu 14 kwietnia 2008 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.W dniu 15 marca 2010 r. został powołany na członka Zespołu KEP do rozmów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym.

W dniu 17 września 2010 r. został Laureatem Polskiej Nagrody Jakości edycja 2010.

Ordynariuszem diecezji drohiczyńskiej przez ostatnie 20 lat był bp Antoni Pacyfik Dydycz OFMCap. 24 sierpnia 2013 r. skończył 75 lat i zgodnie z kodeksem prawa kanonicznego złożył na ręce Ojca Świętego rezygnację. Po jej przyjęciu przechodzi na emeryturę.