Tak bardzo kocham życie!

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 27, wrzesień 2013

Magda Prokopowicz w wieku 27 lat zachorowała na raka piersi. Walczyła z chorobą, będąc w ciąży. Przeszła chemioterapię, skomplikowaną operację i urodziła zdrowe dziecko. W tym czasie doświadczyła wszystkich etapów choroby, nauczyła się otwierać zamknięte drzwi, dowiadywać się, co jest prawdą, co mitem i odkryła, jak ważne w walce z rakiem jest pozytywne myślenie.

Założyła fundację Rak’n’Roll. Wygraj życie! I została bohaterką filmu Aliny Mrowińskiej Magda, miłość i rak.  Po jej śmierci Fundacja Rak'n'Roll. Wygraj życie! zajmująca się zmianą schematu myślenia na temat choroby nowotworowej kontynuuje działalność.

Magda Prokopowicz stała się dla chorych na raka i ich bliskich symbolem walki o jakość życia osób dotkniętych chorobą nowotworową, A dla tysięcy Polaków – symbolem niezłomności w walce z przeciwnościami losu.

OŚMIOLETNIA WALKA, BY ŻYĆ

Podwójna mastektomia w ciąży. Okaleczona kobiecość i ogromna radość życia. Zmaganie się z chorobą, która społecznie wciąż kojarzy się nam z wyrokiem śmierci. Skupienie na najdrobniejszych szczegółach: na smaku herbaty, uśmiechu dziecka, satysfakcji z wykonywanej pracy...

Magda Prokopowicz potrafiła cieszyć się tym, że świeci słońce i mówić otwarcie o swojej chorobie. Ułożyła dekalog, który powinni przeczytać nie tylko chorzy na raka.

Zarażała optymizmem, mówiąc "łeb do słońca". Jako prezeska Fundacji Rak'n'Roll. Wygraj życie! walczyła ze stereotypami związanymi z chorobą; jako blogerka - dzieliła się z czytelnikami swoją wiarą i optymizmem.

Po ośmiu latach życia z rakiem, w wieku 35 lat odeszła, przytulona do swego męża, w otoczeniu przyjaciół. Po roku od jej śmierci ukazuje się książka, która jest zapisem rozmów Aliny Mrowińskiej z Magdą, jej mężem oraz psychoonkologiem.

Ta książka to poruszający dokument, w którym najwięcej mówi się o tym, co w życiu najważniejsze: o miłości, otwartości - na świat, siebie i ludzi, o uważności. Magda, miłość i rak. Magdalena Prokopowicz o życiu, śmierci... i o nadziei" to szczera i odważna opowieść o zmaganiu się z chorobą, wyborze życia, codzienności przeżywanej z chorym na raka. Książka, która jest jak Magda - przełamująca stereotypy.

Granatowy płaszcz od mamy

Długo nie mówiła o swoich rodzicach - o tym jak oboje odchodzili, zmęczeni bólem i codziennym zmaganiem się z chorobą nowotworową. W rozmowie z Aliną Mrowińską po raz pierwszy otwarcie opowiada o swoich przeżyciach z tamtego okresu: "Miałam czternaście lat, kiedy zmarł tata. Pięć lat później odeszła mama. Oboje chorowali na raka. Dużą część swojego dzieciństwa spędziłam u rodziców w szpitalu.

Mama miała dni, kiedy w ogóle nie wstawała z łóżka. Milcząca, pogrążona w swoich myślach. Nie bardzo wiedziałam, co się z nią dzieje. Przez te wszystkie lata prawie jej ze mną nie było. Choroba mi ją zabrała. Tak bardzo chciałam mamie pomóc, ale nie potrafiłam... Ostatnie tygodnie życia mamy były najgorsze. Kilka razy dziennie podawaliśmy jej z bratem morfinę. Miała już wtedy zwidy, omamy, nie była sobą... Kiedy na krótkie chwile wracała do przytomności, płakała, że to już koniec. A ja nadal wierzyłam, że to niemożliwe, żeby stało się coś złego. No i się stało..."

Po śmierci rodziców Magda zamyka się w sobie. Zapytana o nich odpowiada krótko: "Umarli". Ucina temat. Nie chce do tego wracać. Kiedy przychodzi zima, wyciąga z szafy granatowy wełniany płaszcz, jej ulubiony. Płaszcz po mamie.

Nic już dla pani nie możemy zrobić

Zapytana o uczucia, jakie towarzyszyły jej tamtego dnia, gdy dowiedziała się o konieczności poddania się mastektomii, Magda mówi wprost: uciekłam od problemu. "Cały świat mi się zawalił. Dla mnie rak znaczył koniec, wyrok śmierci.

Chciałam jak najdalej uciec od lekarzy, szpitala. Mama podjęła walkę i umarła. Byłam przekonana, że bez względu na to, czy będę się leczyć, czy nie, koniec będzie tak sam. A być może, jak poddam się leczeniu, dłużej będę się męczyć. Żaden z lekarzy nie powiedział, że przecież od śmierci mamy minęło prawie dziesięć lat i medycyna jest już w zupełnie innym miejscu".

Diabeł leczy kołkami

To wszystko sprawia, że Magda nie decyduje się na leczenie i trafia do gabinetu medycyny niekonwencjonalnej: "Dostałam nadzieję, rozmowę, ciepło, pocieszenie. Nazywano mnie "cudowną Madzią". Mówiono, że wyjdę z raka. Czułam, że jestem dla kogoś ważna, że ktoś mnie rozumie. Tego nie znalazłam w szpitalach. Żaden lekarz tak naprawdę ze mną nie rozmawiał, niczego mi nie wyjaśnił. Wchodziłam na kilka minut do gabinetu i słyszałam: "Najpierw obustronna mastektomia, a później chemioterapia i naświetlania". A mnie to wszystko kojarzyło się wyłącznie z wycieńczeniem organizmu i powolnym umieraniem".

Wkrótce jednak okazuje się, że bolesne masaże, lewatywy, tajemnicze zioła i tabletki przestają być dla Magdy sposobem na raka. Gabinet i to, co się w nim dzieje postrzega jak coś absurdalnego: "W trzech rogach dużego pokoju siedziały kobiety, które kołkami masowały ludziom stopy. Na środku stały dwie kanapy, na których czekali kolejni pacjenci. Wszyscy wszystko widzieli, reagowali na krzyki, bo masaże sprawiały ogromny ból. Któregoś dnia popatrzyłam na masującą mnie panią Jolę i wydała mi się jakimś diabłem albo klownem. Pomyślałam: "Co ja tu robię?".

To doświadczenie trafi do spisanego przez Magdę dekalogu, a ona sama uznawana jest za jedną z pierwszych osób chorych na raka, które otwarcie odradzają korzystanie z medycyny alternatywnej na rzecz konwencjonalnych metod terapii.

Weszłam do jego domu i zostałam

Skoncentrowana na sobie i na swojej chorobie Magda nawet przez chwilę nie pomyślała o tym, co przyniesie jej los. Wydawało się, że musi tylko kupić sprawne auto. Weszła do mieszkania Bartka, a gdy usiadł na schodach, by z nim porozmawiać... oboje poczuli coś niezwykłego, co można nazwać tylko "miłością od pierwszego dotknięcia":

" Świat wirował, miał niesamowite kolory, zapachy. Nie mogłam spać. O czwartej w nocy Bartek przysłał mi SMS: "Czy chciałabyś ze mną spędzić życie?". Czułam to samo, co on. Następnego dnia robił jakąś reklamę i z planu zdjęciowego wysyłał mi dziesiątki SMS-ów. Chyba w czterdziestym zapytał, czy zostanę jego żoną i czy chcę mieć z nim dziecko".

Miłość na krawędzi

Nie tracąc czasu na półroczne spotykanie się w kinach i kawiarniach, Magda i Bartek zamieszkują ze sobą od razu, po dwóch dniach znajomości, choć na łódzkim podwórku mijają się praktycznie od zawsze.

Dziesięć miesięcy później biorą ślub, jest przepiękna, śnieżna zima. Ale jeszcze podczas wspólnej majówki, którą zakochani spędzają nad morzem, Magda opowiada Bartkowi o chorobie. Odbiera telefony z Centrum Onkologii w Warszawie. Telefony, które przypominają o tym, że dziewczynę czeka podwójna mastektomia.

Operacji nie będzie!

A ta dziewczyna jest właśnie szaleńczo zakochana i ostatnia rzecz, o której chce myśleć to utrata obu piersi. Podejmuje decyzję - nie będzie żadnej operacji! Bartek wspiera, nie próbuje zmienić decyzji Magdy. I oświadcza się.

"Zrobił to w obecności swojej rodziny - rodziców, brata. Nie byłam w stanie wydusić z siebie ani jednego słowa. Wcześniej nigdy nie myślałam o ślubie i dziecku. Byłam osobą bardzo zamkniętą, skrywałam uczucia, nie potrafiłam o nich mówić. A kiedy Bartek mi się oświadczył, poczułam, jak bardzo chcę mieć rodzinę. I dopiero wtedy zaczęłam tęsknić za moimi rodzicami..." - wspomina.

Dwie różowe kreski

Po ślubie Magda wraca do medycyny konwencjonalnej, jeździ od lekarza do lekarza, na konsultacje, wysłuchuje kolejnych pomysłów na leczenie, ale wszystkie pomysły mają jeden, powtarzający się refren: podwójna mastektomia to jedyna szansa. Bez niej, każdy dzień zmniejsza szansę na wyzdrowienie. Ale Magda zwleka, jakby na coś czekała...

To coś wydarza się 2 listopada, dokładnie w dniu jej urodzin - test ciążowy, który instynktownie wrzuciła do torebki przed wyjściem na kolację barwi się na różowo. Dwie kreski. Magda jest w ciąży.

Ale lekarze zalecają w jej sytuacji usunięcie ciąży i wielkie szczęście zostaje przyćmione - aż do dnia w którym zupełnie przypadkiem poznaje doktora Jerzego Giermka: " zapytał, czy mogę mu trzy razy stanowczo powiedzieć, że na pewno chcę urodzić dziecko. Nie miałam cienia wątpliwości.

Dowiedziałam się, że w pierwszym trymestrze muszę mieć radykalną mastektomię, a potem zacznę przyjmować chemioterapię. Słuchałam o kobietach, które leczył, o urodzonych dzieciach. Prawie wszystkie były zdrowe, a najstarsze miało 12 lat. Setki słów, które były dla mnie jak zbawienie. Jaka ja byłam szczęśliwa, kiedy wychodziłam z Centrum Onkologii. Miałam ochotę zatańczyć na korytarzu, wołać do wszystkich ludzi, że będę mamą"

Mam w brzuchu dziecko, nie mogę się poddać

Magda traci piersi. Wypadają włosy. Rośnie brzuch. Rośnie też poczucie smutku i krzywdy, gdy widzi gojące się po mastektomii rany. Rośnie strach - czy to koniec związku? Czy to koniec miłości? Zrywa kontakty z bliskimi, odsuwa się.

Jest przy niej mąż, który sięga po aparat fotograficzny. Będzie utrwalał na kliszy zapis jej codzienności - z rakiem i rosnącym w niej dzieckiem. Powstają poruszające, intymne zdjęcia. Rodzą się napięcia; coraz więcej kłótni i niezrozumienia. O tamtym okresie w ich życiu Magda powie: "to był trudny i zły czas, z którego tak naprawdę nigdy nie wyszliśmy".

Dziesięć punktów w skali szczęścia

Na oddziale położniczym lęki nie mijają, choć teraz Magda martwi się przede wszystkim o zdrowie swojego dziecka. Po sześciu godzinach od cesarskiego cięcia Magda siada po turecku: Leoś jest zdrowy, a Magda czuje w sobie nadludzką siłę.

Przestaje nosić perukę, uśmiecha się, delektuje rodzinnym szczęściem. Czuje odradzającą się w niej kobiecość. Jest przekonana, że żyje tylko dzięki Leosiowi:

"Synek jest moim cudem, moim aniołkiem. To mój największy życiowy sukces. Każdy dzień z nim jest piękny. Jestem dumna, że mogę być mamą tak wyjątkowego małego człowieka. Myślę, że gdyby nie dziecko, nie miałabym już siły, żeby o siebie walczyć. Pewnie nie byłoby mnie na świecie...".

Od nadziei do rozpaczy i z powrotem

Rok po urodzeniu dziecka na Magdę spada kolejny cios: pojawiają się przerzuty do kości i wątroby. Magda jest przerażona, przekonana, że zostało jej kilka miesięcy życia: nie usłyszy pierwszego zdania, które wypowiada jej syn, nie zobaczy, jak idzie do przedszkola, do pierwszej klasy. Płacze, rozmyśla o testamencie. Ale ten stan nie trwa długo.

Zmienia lekarza. Słyszy, że z rakiem można żyć latami. Po raz pierwszy słyszy, że rak to także przewlekła choroba.

en lek nazywa się Leoś

Zbiera się w sobie: "Pamiętam, że po którymś podaniu przepłynęłam 25 basenów. Powtarzałam sobie jak mantrę: "Będę zdrowa, będę zdrowa", uśmiechałam się pod wodą tak, że aż się podtapiałam.

Pomyślałam wtedy, że wszystko jest w mojej głowie. Czułam się świetnie, bo wyrzuciłam z niej lęki. Uwierzyłam, że rak to nie wyrok śmierci, że można z nim żyć. Tylko trzeba znaleźć w sobie siłę i chęć do walki. Musi być jakaś motywacja. Po co chcę żyć, co mi jeszcze zostało w tym życiu do zrobienia. Nie można się poddać, załamać, bo wtedy wysyłamy do organizmu sygnały, że chcemy umrzeć".

Magda ma dobrą motywację, najlepszą pod słońcem. Motywacja ma na imię Leoś.

Łyse jest piękne

Dla każdej kobiety utrata piersi i włosów to wyjątkowo trudne przeżycie - znikają atrybuty kojarzone społecznie z kobiecością, jest więc naturalne, że po mastektomii i chemioterapii poczucie pewności siebie jest mocno zaburzone. Dla Magdy moment po urodzeniu syna był pierwszą chwilą, w której poczuła, że nie musi się więcej wstydzić swojej łysej głowy.

Zaczyna dostrzegać własne piękno: wyraziste kości policzkowe, kształt głowy, wykrój ust, oczy:

"Nauczyłam się też bawić perukami. Jednego dnia byłam brunetką, drugiego blondynką. Raz miałam krótkie włosy, innym razem długie. Nie mam żadnego problemu, żeby zdjąć perukę i pokazać komuś moją łysą głowę. Chciałabym, żeby ludzie myśleli, że łysa głowa to nie symbol śmierci, lecz zdrowienia. A kiedy zobaczą kogoś w trakcie chemioterapii, żeby się uśmiechnęli, dodali mu sił".

Nie po to kupiłam sukienkę, żeby umrzeć

W rozmowach z Aliną Mrowińską Magda opowiada o pięknie: o kobiecości i poznanych dzięki chorobie silnych, wspaniałych kobietach - o Pauli Pruskiej i Joannie Sałydze. O codziennych prostych przyjemnościach: kąpieli, kolorowym ubraniu, malowaniu paznokci i ust. O tym, że to ważne dla każdej z nas, niezależni od stanu zdrowia. O tym, że kupno jednej sukienki potrafi zmotywować do dostrzegania piękna wokół nas:

"Choroba nowotworowa nigdy nie trwa tydzień, zawsze jest to kilka miesięcy, a bywa, że i lat. Oprócz tego, że mamy raka, nadal jesteśmy kobietami i mamy prawo pięknie wyglądać, uśmiechać się, delektować się życiem. Często słyszę od innych chorych kobiet, że dopiero teraz, kiedy zachorowały, odnalazły swoją kobiecość, znacznie bardziej o siebie dbają, pozwalają sobie na to i czerpią z tego radość". Z mocą dodaje: "Rak nie zabrał mi kobiecości".

Z nim niedobrze, bez niego... też źle?

Po siedmiu latach życia na krawędzi cudowna informacja: Magda jest zdrowa! Przerzuty zniknęły, chemia zadziałała. Szalona radość, świętowanie powrotu do zdrowia, poczucie lekkości, szczęście i... koszmarne zmęczenie.

Bartek mówi: powrót po wojnie do domu. Magda jest pełna żalu i bólu - czy to naprawdę powrót do domu, czy to się da jeszcze naprawić? "nie wiedziałam, jak mam teraz żyć bez choroby. Jaki ma być ten mój nowy świat. Bo wcześniej to rak organizował mi życie, wszystko było mu podporządkowane. Każdego dnia musiałam walczyć, działać. Przeżyć...

Bez raka czułam jakiś brak, pustkę. Bartek mówił, że z naszego związku zniknął ktoś bardzo ważny, prawie przyjaciel, jakaś ważna część nas. Rak był sukinsynem, mógł zabić, ale wstawaliśmy z nim i z nim kładliśmy się spać, płakaliśmy i śmialiśmy się".

Czas wyrolować raka

Wywiady w prasie zaowocowały setkami listów adresowanych do Magdy: od starych koleżanek ze szkoły podstawowej aż do zupełnie obcych kobiet. Magda czuje, że musi coś od siebie dać innym - zakłada Fundację Rak'n'Roll . Wygraj życie! To jedyne miejsce w Polsce, gdzie można dowiedzieć się więcej na temat ciąży i raka.

Magdzie marzy się budowa kliniki dla kobiet chorych na raka, które są w ciąży. Ma głowę pełną pomysłów: na kampanię "Łyse jest piękne", na kampanię "Zbieramy na cycki, nowe fryzury i dragi", na wszystko, co zmieni obraz chorego na raka, bo "rak nie musi być wyrokiem. A my nie możemy stać się ofiarami choroby. Żyjmy normalnie, jak tylko się da, cieszmy się każdą chwilą".

Czy ja naprawdę przegrywam?

Po roku rak wraca. Magda czuje potworną złość i żal. Przerzuty są praktycznie w każdej kości jej ciała. Szybko łamie kość udową - lekarze unieruchamiają ją na trzy tygodnie, a ona musi układać sobie świat od nowa.

Przerzuty do wątroby. Czas najtrudniejszych rozmów z synem. Czas bolesnych wyznań:

"Trudno mi o tym mówić. Sama wiem, że guzy na wątrobie są coraz większe, wyczuwam je nawet przez sukienkę... Zawsze bardzo mnie denerwowało, kiedy po czyjejś śmierci mówiono: "Przegrał walkę z rakiem".

Nie zabierze mi nadziei

Buntowałam się przeciwko temu słowu: "przegrał ". A teraz sama tak się czuję... Przegrywam walkę z rakiem...". Czy z tym można się pogodzić? Magda odpowiada: nie.

"Nie można, jak się ma trzydzieści cztery lata i małe dziecko. Wiesz, co jest w tym wszystkim najgorsze...? Myśl, że Leoś może mnie nie pamiętać... Jest mi bardzo ciężko, mam teraz dużo złych dni, ale nie mogę się poddać. To nie ja. Nikt i nic nie może mi zabrać nadziei".

Tak bardzo kocham życie!

Magda umiera w otoczeniu najbliższych. Ale nie chce, by książka o niej była książką o umieraniu - wprost przeciwnie: to książka o życiu, o tym, że ona wybrała sposób, w jaki chce żyć. Według ułożonego samodzielnie dekalogu.

Chce, by do każdego dotarła kula pozytywnej energii. By książka o niej była jak SMS, który często wysyłała: Never give up! By leżała przy łóżku, po prostu, jak pocieszenie i fala dobrej energii.

W filmie o Magdzie jest ostatnia scena: "słowa Magdy: "Mam takie poczucie, że ja nie umrę...", po nich słowa Bartka: "Czuję się naprawdę zmęczony. Może teraz to ja będę bardziej potrzebował Magdy niż ona mnie". A w obrazie - Bartek trzyma na rękach Leosia, przytula Magdę i idą razem sosnowym lasem...".

Magda, miłość i rak. Magdalena Prokopowicz o życiu, śmierci... i o nadziei" Aliny Mrowińskiej ukazała się nakładem wydawnictwa Zwierciadło.

Oprac. Kamila Margielska, WP.PL, na podstawie "Magda, miłość i rak. Magdalena Prokopowicz o życiu, śmierci... i o nadziei" Aliny Mrowińskiej"